De Kröl.
Op 1 april a.s. zal De Kröl definitief de deuren sluiten. Op zaterdagmiddag de receptie, ’s avonds nog een keer een groot feest en dan is het voorbij. De Kröl vervulde tientallen jaren een belangrijke plek in het sociaal- maatschappelijk en verenigingsleven van Enter. De gastvrijheid van André en Jolande zal iedereen bij blijven. Zo ook Mieke Kerkhof, die inmiddels al vele jaren vertoeft in Brabant. Het verleidde haar om een lofzang te schrijven over de Kröl.
Ode aan de Kröl
Vanaf mijn vroegste kindertijd liep de Kröl als een rode draad door mijn leven. Af en toe werd ik in de dameskapsalon gekapt. Mijn vader werd dan nat geschoren door Gerre, nadat hij mij had afgeleverd achterin de zaak, bij de vrouwen. Daar zat je op een plank tussen de armleuningen, zodat Christien, Ria of Truus er beter bij konden. Na de knipbeurt was er limonade bij Hanne in de keuken. Zij had mijn vader, haar volle neef, al koffie gegeven en haar kleinkinderen kropen over de vloer. Mijn vader vroeg belangstellend, maar vooral gekscherend, aan Hanne hoeveel nationaliteiten er aanwezig waren op dat moment.
Later in mijn leven werd ik door Gerard onder handen genomen. Hij was een koning in het knippen van krullen. Na het afrekenen liep ik steevast Frans en Agnes tegen het lijf. Altijd was er belangstelling voor mijn belevenissen in de grote stad. De slotconclusie was meestal dat het in Enter toch ‘völle better’ toeven was. Met de kennis van nu ga ik dat, inmiddels 60-plus, steeds meer beamen.
In café de Kröl kwamen alle dorpse emoties samen. Verenigingen vonden er moeiteloos hun podium. Meerdere generaties vierden er hun huwelijken, jubilea, reuniës, carnaval, verjaardagen en hielden er hun nagroves. Ontelbaar veel verse echtparen werden op stoelen gehesen, omdat ze elkaar zogenaamd niet durfden te kussen. Wat is er bie de Kröl veel gelachen en gehuild.
Eén beeld staat op mijn netvlies. Mijn pa, die op 10 januari 2009 het Onze Vader voorbad, toen hij een half uurtje tevoren zijn vrouw ten grave had gedragen aan de Weitakkersweg. Geurende koffie voor zijn neus, ovenverse broodjes op een schaal en hup, door met het leven. De meelevende blik van Jolande en de lach van haar André deed wonderen. De Kröl was dé troostrijke omgeving die een mens nodig had. Vleesgeworden hartelijkheid.
Het onvolprezen café de Kröl sluit nu zijn deuren. Het einde van een tijdperk. Enter zal nooit meer hetzelfde zijn. De immer zoete herinneringen duren voort, die pakt niemand ons, volbloed Enternaren, ooit nog af.
André en Jolande, eigenlijk ‘keunt wie neet met daank’n tou’. Toch doe ik een poging. Ik weet zeker dat ik namens het ganse dorp spreek: dank voor jullie oeverloze inzet om ons leven te veraangenamen.
We gunnen jullie een fijn pensioen. Good Goan!
Mieke Kerkhof.